In vier stappen naar een gelukkiger werkleven (3)

Of je nu aan de deur gezet wordt of zelf de benen neemt: ontslag brengt altijd een pak onzekerheden met zich mee. Hoe je het ook draait of keert: je werk is niet alleen een manier om geld te verdienen, het is een deel van je leven. In ‘Hoera, ontslag!’ toont ervaringsdeskundige en coach Rilla Lysens hoe ontslag ook het begin van iets nieuws kan zijn. Ze verloor zelf haar job bij een collectief ontslag, zette al haar collega’s aan de deur en ontsloeg dan zichzelf. Haar boek is er voor wie op zoek is naar de juiste flow: goed in je vel, rustig in je hoofd, lekker in je carrière en content in je leven. 5 weken lang nemen we je mee rond het thema ontslag en wat het met je kan doen als je beslist om er positief naar te kijken.

Deze week zoemen we in op het verhaal van Evi Renaux. Ze werd zwaar ziek en verloor hierdoor, boven op alle andere ellende, haar job in de media. Ze scheef er een prachtig boek over vol hoop en vooral met de boodschap dat er altijd een Plan B is.

1 juli 2013. De dag dat mijn leven voorgoed veranderde. Ik had het voelen aankomen. Hoofdpijnen die buiten proportie waren. Maar ik had mijn vader plots verloren, ik had een dochter van tweeënhalf, ik zat in een scheiding, en combineerde dat alles met een drukke marketingjob. Dat moest wel een nakende burn-out zijn. Ik bleef nochtans herhalen dat ik alles best onder controle had. Uiteraard had ik verdriet, maar de hoofdpijnen waren buiten proportie. Die ochtend in juli geraakte ik nauwelijks uit bed, mijn rug deed immens veel pijn. Toen ik de badkamerspiegel voorbij liep, dacht ik dat ik scheef stond. Maar ik sliep wellicht nog half. Toen ik aan de ontbijttafel mijn dochter hoorde roepen aan de trap, wou ik ze in paniek halen. Maar ik geraakte niet de van de stoel. Ik merkte dat ik echt scheef hing. Ik liet me van de stoel vallen en sleepte me op mijn armen naar de trap. In paniek heb ik mijn zus en de huisdokter gebeld. Toen ze aankwamen, keken ze naar me alsof ze een alien zagen. Mijn hele rug stond scheef, de spieren volledig verkrampt. Ik riep het uit van de pijn. Na valium en pijnstillers ben ik op de spoed beland. Ook daar wisten ze niet wat ze zagen. Scans, bloedtesten: niets gaf uitsluitsel. Een bijwerking van de hoofdpijnmedicatie dan maar. Ik was de voorbije maanden wel eerder op spoed beland. Afwachten, de pijn en de scheve rug zouden wel over gaan.

Geen vooruitzichten

Maanden later was de pijn er nog steeds. De scheve rug ook. Net als de hoofdpijnen. Er waren nog symptomen bijgekomen. Flauwvallen met lang bewustzijnsverlies, zenuwpijnen, verlammingsverschijnselen, … Ik werd stilaan een plant. Tientallen dokters zijn er gepasseerd, even veel ziekenhuizen. Niemand kon me helpen. Ze durfden me zelfs psychiatrisch noemen. Mijn job in de media, die ik met hart en ziel deed, daar had ik in die maanden geen voet meer op de werkvloer gezet. Ik was er in mijn proeftijd. En zat eindelijk op een plaats waar ik de voorbije jaren zo hard voor gewerkt had, met een goed loon en goede voorwaarden. Ik deed het ook voortreffelijk. Maar er waren geen vooruitzichten. Ik had geen idee wat ik had, wanneer het beter werd en wanneer ik zou terugkeren. Toen mijn proeftijd na een jaar ten einde liep, kwam mijn bazin op bezoek. Ik had mezelf een hogere dosis pijnstillers gegeven, om me zo goed mogelijk te tonen. Ik had taart laten halen, en het huis geurde naar koffie. Maar de taartjes bleven onaangeroerd. Ik kreeg mijn ontslag. Mijn contract werd niet verlengd. De media is nu eenmaal hard: ‘one day you’re in, the other you’re out.’ Ik bracht niets op en er was geen zicht op beterschap. Een slag in mijn gezicht. Mijn job, waarvoor ik leefde, werd me zowaar ontnomen. Dit was dé reden waarvoor ik beter wou worden. Ik heb dagen onophoudelijk gehuild. Hier zat ik dan, bijna dertig, thuis, als een plant. Zonder diagnose, zonder job.

Plan B

Het werd een lijdensweg van tweeënhalf jaar om te weten wat me aan de hand was. Ik ben invalide, en chronisch ziek. Een onafhankelijk neurologe heeft de puzzel voor me gelegd. Ik ben aan de beterhand, en geen plant meer. Maar mijn lichaam is gehavend, en de vrouw van vroeger is verdwenen. Leefde ik vroeger on high heels, hollend van meeting naar meeting, levend voor het werk, dan stap ik nu langzaam op sneakers. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb mijn waardenschaal moeten resetten, en ben op zoek moeten gaan naar een plan B. Wat kon ik nog, maar ook: wat wou ik nog? Wat had ik geleerd? Wie was ik geworden? En eerlijk? Ziek worden en mijn ontslag waren misschien wel het beste wat me kon overkomen. Niet lichamelijk, maar wel geestelijk.

Het is een weg van vallen en opstaan. Aanvaarden dat alles is zoals het moet zijn en dat het leven een wending heeft genomen die je niet meteen voor jezelf had voorzien. Toen ik studeerde wou ik gyneacologe worden, ik koos er speciaal latijn-wetenschappen voor. Toen ik besefte dat het dertien jaar studeren was, dacht ik toch maar voor vroedvrouw te gaan. Tot ik op de infodagen flauw viel bij het zien van bloed. Psychologe dan maar? Tot de universiteit echt niets voor mij bleek. Journalistiek dan maar, want taal daar hield ik zo van. Dat bleek een match. Ik wou lifestyle-journaliste bij Flair worden, maar ik belandde bij TV en ging marketing doen.

Op de pechstrook van je leven

Om maar te zeggen dat al dat plannen uiteindelijk maar relatief is. Het leven houdt geen rekening met wat jij ooit voor ogen had. Je kan het sturen, dat wel, maar je kan het niet zomaar uitstippelen. Het is ergens jouw lot dat zal bepalen hoe het loopt. Of een samenloop van omstandigheden. Of wat de uitleg ook mag zijn. En je kan janken, piekeren, huilen, roepen, kwaad of uitzinnig zijn wanneer het niet loopt zoals je wou. Maar dat zal niets veranderen aan het feit dat je even op de pechstrook van je leven beland bent. Met je vier richtingaanwijzers aan. En terwijl de auto’s je blijven voorbijrazen, moet jij beslissen of je een pechverhelper belt of zelf aan de slag gaat. Maar wat je ook kiest, je zal moeten aanvaarden dat je stilstaat. Tot er hulp komt. Tot je weer aan de gang kan om terug op de hoofdweg te geraken. Ik heb lang staan kijken, op die pechstrook. Lang op hulp gewacht, lang naar mezelf gezocht. Maar pas toen ik aanvaardde wat was en wat niet meer te veranderen was, kreeg ik de ruimte om weer vooruit te gaan. Om oplossingen te zoeken, om mijn motor weer aan de gang te krijgen. Ook al pruttelde die in het begin wat tegen.

Maar ik vond plan B. Ik vond mijn oude liefde ‘schrijven’ terug. Ik schreef een boek en inspireerde mensen om nooit een tegenslag als een einde te zien, en ik wil graag nog honderd boeken schrijven. En ik heb het gevoel dat ik nooit nog iets anders wil gaan doen. Stopt dat morgen opnieuw, dan weet ik dat ik mezelf wel terug zal heruitvinden. Diep in jezelf zitten echt schatten verborgen, als je die zelf wil opgraven. Zolang jij daar maar in gelooft. Laat echt niemand je ooit iets anders vertellen. (Evi Renaux (Life on Sneakers – Plan B))

Meer weten?

“Hoera, ontslag!” werd uitgegeven bij www.borgerhoff-lamberigts.be en is te verkrijgen in de boekhandel of via bol.com

Rilla Lysens is Coach & Trainer. Met haar bedrijf Bloom Coaching & Development begeleidt ze mensen en organisaties die op zoek zijn naar meer mentale fitheid. Samen met Make me Fly! helpt ze werknemers en bedrijven leven en werk in te richten volgens waarden en talenten, om zo meer ‘goesting’ te brengen in het (werk)leven.